Selecteer een pagina

The Power of One

Wat als je één stap was verwijderd van een betere wereld, zou je die stap dan nemen? Ja natuurlijk! En hoe weet je dat je niet nog maar één stap hiervan verwijderd bent?….. (Harry Palmer)

Een tijdje geleden hoorde ik een zeer inspirerende speech van Peter Smith van de Stichting Klean. KLEAN staat voor Klagen Loont Echt Absoluut Niet en daar is veel mee gezegd, maar nog lang niet alles.

Want klagen mag dan niet lonen, maar wat dan wel? Ik vraag me dat persoonlijk vaak af. Wat draagt echt bij in deze wereld? Waarin kan IK bijdragen? Wat heeft het meeste effect? En misschien wel de meest zeurende vraag: “Heeft het wel zin, wat ik doe?”

(meer…)

Donder op met je verantwoordelijkheid!

Waarom het loont geen verantwoordelijkheid te nemen 🙂 . En hoe je dat het beste kan doen.

Tuurlijk, we nemen allemaal verantwoordelijkheid voor ons eigen leven. Toch? Als ik ruzie heb, dan zal ik altijd kijken naar wat mijn aandeel is in deze ruzie en daar mijn verantwoordelijkheid voor nemen. Als een situatie me telkens weer overkomt, dan weet ik dat het iets met mij te maken heeft en dan definieer ik mijn aandeel en neem ik mijn verantwoordelijkheid om het te veranderen. En als ik iets tegenkom wat ik niet kan veranderen, dan neem ik mijn verantwoordelijkheid om dat te accepteren.

(meer…)

Meer enthousiastelingen in mijn team? VIJF tips

Teamcoaching“Wat je aandacht geeft groeit”, we hebben het al vaak besproken in de blogs. En toch is het soms zo godvergeten moeilijk om je aandacht niet naar die klagers en het moeilijke, lastige te laten gaan, maar je aandacht te richten op het positieve.

De grootste tip in het omgaan met klagers is deze zo veel mogelijk negeren. Maar sterker dan jezelf te verzetten tegen de klager, helpt het om simpelweg meer van het goede (de enthousiastelingen) te creëren.

Prima, maar hoe doe ik dat dan? Hoe krijg ik meer van die happy teamleden die verantwoordelijkheid nemen en enthousiast werken richting het doel?

1) Geef mensen meer verantwoordelijkheid. Weet je waarom ik denk dat veel mensen niet enthousiast zijn? Ik denk dat ze zich vaak vooral vervelen. Niet dat ze niet genoeg te doen hebben, dat zal wel meevallen en daarom zal je mensen ook niet zo snel horen vragen om meer verantwoordelijkheid. Maar een echte uitdaging? Iets wat ze uitdaagt om te stretchen, dat hebben veel mensen niet in hun werk. Geef je teamleden eens een nieuwe taak. Laat ze onderzoek doen naar een bepaald aspect van het werk. Laat ze iets nieuws bedenken en presenteren in de vergadering. Als mensen meer van hun potentieel kunnen gebruiken in hun werk, krijg je vaak hele mooie dingen te zien. Mensen gaan weer leven, ze worden weer creatief en enthousiast en als je dit vaak doet, zal je merken dat je hele team anders gaat opereren. Sprankelend, verantwoordelijk en creatief.

2) Heldere doelen: Maak al je teamdoelen heel concreet en meetbaar. Dus in plaats van “we willen onze klanttevredenheid vergroten” stel je het doel ” In 6 maanden tijd stijgt onze klanttevredenheid met minstens een punt op de enquête”. Concrete doelen zorgen ervoor dat mensen ergens voor kunnen gaan. Vaak worden mensen pas enthousiast als ze helder hebben wat van hen wordt verwacht. Daarvóór zijn ze vaak vooral aan het afwachten op wat er komt. Jij als leider van het team hebt een belangrijke rol in het concreet maken van de doelen. Durf beslissingen te nemen! Durf een voorstel te doen en vraag naar de haalbaarheid. Pas het doel eventueel nog een beetje aan, maar start in ieder geval met concretiseren. Zolang jij afwacht, wacht je team ook af. Als jij gaat bewegen, gaan er heel snel mensen meebewegen.

3) Omgekeerde psychologie: Ik ben meestal niet een enorme fan van manipulatie, maar op een slimme manier communicatietechnieken toepassen, daar ben ik een grote voorstander van 🙂

Bij omgekeerde psychologie bereik je iets door het tegenovergestelde te beweren. Bijvoorbeeld: je zegt: “hier zal niet meteen iedereen enthousiast voor kunnen zijn, dit vraagt wel wat verdieping en dat is niet voor iedereen weggelegd” en ineens zijn veel meer mensen geneigd om zich te verdiepen en enthousiast te worden. Of je zegt: ” het heeft mij wel een tijdje geduurd om alle aspecten van dit voorstel te doorgronden, dus ik kan niet verwachten dat jullie meteen op de barricades staan” en ineens heb je veel meer medestanders. Als je mensen niet probeert te overtuigen, of ze iets probeert te verkopen door allerlei voordeeltjes te noemen, zijn mensen veel meer geneigd om je te geloven in je oprechtheid en achter je voorstel te staan.

4) Geef de enthousiastelingen meer aandacht en complimenten: Door enthousiasme te bekrachtigen, creëer je twee dingen. Allereerst zal je meer enthousiastelingen krijgen en vaak wordt je zelf ook enthousiaster. Het geeft enorm veel positieve energie om een welgemeend compliment te geven.

5) De VIJFDE tip komt uit een column van Marjolein Bos Zij beschrijft in deze column een tip die we bijna zouden vergeten door zijn eenvoud, namelijk: “Leg uit waarom iets moet” of “waarom je iets wilt” en leg daarna ook uit “hoe je iets wilt”. Wij denken als managers vaak dat we vooral  moeten zeggen dat iets heel goed is en dat de medewerkers wel snappen waarom iets goed is. “Jij kunt als manager wel bedenken dat iets belangrijk is, maar als je het niet uitlegt, dan krijg je mensen niet mee. Als werknemers de redenen niet snappen, snappen ze ook de plannen niet. Of niet echt in ieder geval. En wie iets niet snapt en dus niet zo goed weet wat hij ermee moet, laat het liggen. Er wordt misschien beleefd geknikt, maar verder niets gedáán. (aldus Marjolein Bos)”

Een goed gesprek met een eerlijke dialoog en vooral veel luisteren is vaak veel effectiever dan een donderspeech (of preek ;-))

Ik ben benieuwd waar jullie zelf enthousiast over worden! Waar zou jij graag tips over willen krijgen? Schrijf het hieronder in het opmerkingenveld. 

Vluchtelingen: Hoe om te gaan met wantrouwen

“Ze moeten terug naar hun eigen land” “Ze pakken onze huizen af en onze banen” “Ze zijn met teveel, dat kunnen wij niet aan” “Het zijn moslims en dadelijk willen ze dat wij allemaal met hoofddoekjes op gaan lopen” geluiden die mij in eerste instantie vreemd in de oren klinken, maar die blijkbaar wel gehoord willen worden.

Ik wil er graag iets over schrijven, omdat het een dynamiek is die niet alleen in het groot, maar net zo goed in het klein ( in een team bijvoorbeeld) kan spelen.

De roep van angst. Niet alleen bij de grenzen, maar ook in ons welvarende kikkerlandje.  De angst voor schaarste, de angst voor iets te kort komen, de angst voor geen controle en bovenal ( denk ik) de angst voor het onbekende en de angst voor alles wat anders is.

En dat is nu precies dezelfde angst die het hele probleem in eerste instantie heeft veroorzaakt. Onze angst voor het onbekende, dat wat anders is, maakt dat we wantrouwend worden naar elkaar. Ons wantrouwen verhard onze houding naar anderen. En al snel bouwen we allerlei systemen om onszelf te beschermen. Denk maar eens aan alle security poortjes op vliegvelden, bij concerten en in metro-stations. Een stukje uitvergroot beschermen we “ONS” tegen “HEN” met onze dichte grenzen. En nog een stukje verder bewapenen we ons tegen hen en oorlog is niet ver weg meer.

Ben ik zo naïef om te denken dat er niks aan de hand is in de wereld? Dat we airy-fairy huppelend met een glimlach door het leven moeten gaan en dat er nooit iets gebeurt met kwade opzet? Nee, dat niet. Maar de oplossing zit wat mij betreft niet in het verharden ( dat veroorzaakt juist het probleem). De oplossing zit wat mij betreft in het op laten lossen van ons eigen wantrouwen. Stukje bij beetje en dan steeds verder. Op die manier komt ook de oplossing meer in mijn eigen handen te liggen ( en in ieder van ons handen) in plaats van dat we afwachten op een oplossing van buitenaf.

Hoe dan? Hoe word ik minder wantrouwend? Door in gesprek te gaan met moslims bijvoorbeeld. Door contact te maken met vluchtelingen, door vrienden te worden met mensen over de hele wereld en te zien hoe ongelooflijk veel we allemaal op elkaar lijken. Door te beseffen dat wat ik aan mijn kant doe, effect heeft op wat anderen aan de andere kant doen. Als ik me hard opstel tegenover moslims, wat voor indruk wek ik dan bij hen? Juist, dat westerse mensen niet te vertrouwen zijn. En wat krijg ik dan terug? Waarschijnlijk een harde houding. Als ik me open opstel tegenover anderen, wat voor indruk wek ik dan?

Ik denk dat we het allemaal wel eens hebben meegemaakt dat we ineens heel anders over bepaalde mensen gingen denken, toen we ze wat beter leerden kennen. Ik had bijvoorbeeld op de basisschool een bepaald beeld van Turken. Turken waren gastarbeiders die in gezinnen met veel kinderen leefden in een flat. De moeders droegen hoofddoekjes en spraken geen Nederlands, de vaders aten altijd zonnepitten en de Turkse meisjes uit mijn klas moesten al heel vroeg helpen in huis en gingen per definitie naar de huishoudschool. Toen ik voor het eerst op reis ging naar Istanbul keek ik mijn ogen uit. Waar ik hetzelfde beeld verwachtte als dat wat ik kende van mijn basisschool, vond ik een moderne stad, hele lieve gastvrije mensen die goed Engels spraken en hele hippe discotheken met in geen velden of wegen hoofddoekjes.

Ik vind dat leuk als ik zoiets meemaak, zo’n perspectief wisseling. Het geeft me altijd een schokje van een verassing. Iets is anders dan je dacht en dat kan eng zijn, maar juist ook hartstikke leuk.

Ik ben heel blij om te merken dat er zoveel mensen zijn die direct op zijn gestaan om de vluchtelingen te helpen. Overal in Nederland hebben mensen zich aangemeld als vrijwilliger. Overal worden spullen verzameld en uitgedeeld. Mensen doneren geld, tijd en opvang. En als ik dat zie dan word ik blij, dan heb ik hoop en ben ik trots dat ik zo’n mooi, open en integer land woon!

Ik heb geenszins de pretentie dat ik in mijn eentje te wereld kan redden. Maar ik wilde wel iets schrijven, omdat ik zo vaak zie dat met een klein beetje extra begrip, een stukje meer tolerantie en een tikje meer open interesse er zulke bijzondere momenten kunnen ontstaan met die collega’s/ mensen waarvan we eerst dachten dat het rare snuiters waren die we moesten wantrouwen. 

Wat mijn kat al wel wist en ik nog moest leren…

“Hoe krijg ik in godsnaam de aandacht? Waarom doet ie nou niet gewoon wat ik zeg??

plaatje kat laptop

Iedereen zou gewoon zijn werk moeten doen. Ik vind het maar een hoop psychologisch gedoe dat ik iedereen op zijn eigen manier moet benaderen om ze te motiveren, zegt Hans. Het lijkt soms wel alsof ik tegen de muur praat! (meer…)