+31 6 413 35 607 info@deteamcoach.nl
Selecteer een pagina

Yoghurt in een leren tas

Patronen

De yoghurt zit in je tas. Die mooie leren tas, met dat suède binnenkantje. Je hebt ongeveer 312 x gecheckt of de deksel van je yoghurtbankje echt goed vast zit….Voor de zekerheid heb je er nog een elastiekje omgedaan.

Eenmaal op je werk maak je je tas open. Je bent al niet meer verbaasd als je de druipende witte massa van je dossiers af moet vegen.

Je kind zit zomaar ineens in een enorme schattige houding midden tussen zijn knuffels. Hij lacht uitbundig. Een plaatje. 

Je rent naar de telefoon. Twee seconden duurt het. Als je je zoontje weer aankijkt is hij net weer opgestaan. Met zachte hand (en stiekem ook nog met een flinke bedreiging) probeer je hem weer terug te zetten tussen zijn knuffels…. Die ene foto, het gaat nooit meer lukken.

Het is stralend weer, op zondagmiddag… Het strand lonkt. Hoe fijn zou het zijn een middagje rust, ruisende zee en knisperende korrels zand tussen je tenen. Jij alleen met een boek en een flesje zonnebrandcrème. Misschien valt het wel mee met de drukte dit keer….

Twee uur later sta je nog steeds vast tussen Den haag en Kijkduin, je moet onderhand plassen…

Tegen beter weten in….We weten het wel al die dingen, al die dingen waar we op hopen, dat het nu toch anders zal zijn.

Misschien dat ons team met onze problemen wel vanzelf verandert? Zomaar ineens…..

Of ben je klaar met hopen, met tegen beter weten in iets anders verwachten? Klaar voor een plan dat wel werkt? Kijk eens op www.deteamcoach.nl/teamcoaching of bel me op 06-41335607. Ik kom graag langs, zonder gedoe, zonder factuur en o ja ook zonder yoghurt. Ik ben niet gek 😉

De lauwe kroket

Erbij horen

Hij stapt de coffeeshop uit. De jongen in de beige parka-jas is denk ik niet ouder dan een jaartje of 25.

Op zijn gezicht is de mengelmoes te lezen van frisheid, want nog jong…… en de vermoeide ogen van lange nachten stappen, alcohol en zeer waarschijnlijk wiet. Hij kijkt een beetje schichtig om zich heen en buigt zich dan naar de beveiliger, die voor de deur van de coffeeshop staat.

‘Ah, nog even een peukie roken met jou, Hans’, zegt de jongen extra vrolijk. ‘Dat is traditie.’ 

‘Dat is waar,’ mompelt de beveiliger, terwijl hij zijn peuken uit zijn jas pakt. De beveiliger is ergens rond de 55. Een rustige man in het gebruikelijke zwarte pak met de zilveren V, die zo te zien zelf niet zo enorm veel waarde hecht aan deze “traditie,” maar het spel wel meespeelt.

De beveiliger biedt de jongen een sigaret aan uit zijn eigen pakkie en samen babbelen ze nog even over hoe druk het is en dat het allemaal niet meevalt. De zenuwachtige jongen ontspant zienderogen, terwijl hij hard lacht om de opmerkingen van de oudere beveiliger.

Je thuis voelen in de snijdende kou, om 00.30 ’s nachts op de drempel van een coffeeshop.

“Erbij horen,” we willen het allemaal. Eén van de eerste menselijke behoeften die we vaak niet uitspreken. Want nee, we zijn stoer en onafhankelijk en enzo.

Maar waar we dus wel allemaal behoefte aan hebben.

“Erbij horen” uit zich in kleine rituelen, de gedeelde sigaret, de flauwe grappen bij het koffiezetapparaat, dezelfde rare termen gebruiken, afkortingen en allerlei ander bedrijfsgewauwel.

En soms lukt het even niet zo goed, dat bij elkaar horen. Dan ben je het ff kwijt.

Een aantal jaar geleden was er een hartstikke herkenbare reclame van volgens mij Randstad ofzo. Daarin zei men: Begin je je ineens te ergeren aan die stomme grapjes bij het koffieapparaat en die half-lauwe kroket in de kantine? Misschien is het tijd om weg te gaan….

Soms is dat zo, dan is het tijd om afscheid te nemen. En soms nog helemaal niet!

Zitten jullie nou in zo’n moment van ff geen zin meer in diezelfde lauwe kroket, maar afscheid nemen is een bridge too far. Ben je benieuwd wat er misschien nog wel heel anders kan in jullie team? Laat eens een goede teamanalyse doen! Kijk hier maar eens: https://www.deteamcoach.nl/analyse-advies/

Als jullie zorgen voor de lauwe kroketten en de flauwe grappen, kom ik graag langs voor een eerste verkennend gesprek, zonder gedoe, zonder factuur. 

Rode lippenstift

Afstemming

Met lange blonde haren zag ik haar achter het stuur zitten. Ze leunde een beetje naar voren en ze leek wel zachtjes mee te bewegen met iets. Haar perfect opgemaakte gezicht met rood gestifte lippen, keek blij naar de auto’s voor haar.

Auto’s voor haar die in een lange rij richting de afslag kropen.

Auto’s die ik zag als grote hompen belemmeringen op weg naar mijn bestemming.

Maar zij niet! De grote rode lippen bewogen langzaam uit elkaar en vormden woorden.

Ze had geen oortjes in. Niet die gestreste gefronste blik die veel mensen kunnen hebben als ze nog snel een telefoongesprek moeten doen onderweg.

Ze keek blij. Een grote glimlach brak door op haar gezicht en af en toe deed ze heel eventjes haar ogen dicht, alsof ze putte uit iets dat fladderde in haar borstkas.

Ik draaide de radio aan. Rammelde wat met mijn voorgeprogrammeerde knopjes. En ineens hoorde ik het: “”When the sun goes down and the band won’t play… I’ll always remember us this way.”

Uit de radio kwamen de woorden, die de rode lippen naast mij zo zorgvuldig vormden. De intensiteit van de muziek kon ik bijna letterlijk aflezen in de zacht toegeknepen ogen en verrukte glimlach van de blondine in de auto naast mij. En ik kon precies haar blijdschap voelen, terwijl ook ik begon mee te zingen met Lady Gaga.

Even afstemmen. Dat doet het dus. Een verbinding waardoor je kan voelen, proeven, begrijpen wat de ander bedoelt. Het is zoveel meer dan alleen het woord. En soms zijn we het zó helemaal kwijt. Begrijpen we helemaal niks van die rode lippen van de ander.

Wil jij weer afgestemd werken in jullie team? Weer rode lippen kunnen zien in plaats van alleen een rij met auto’s? Zijn jullie het even kwijt om elkaar echt te horen? Bel me op 06-41335607 en ik kom graag langs, zonder gedoe, zonder factuur en natuurlijk met mooie rode lippen! Kijk voor meer info op  https://www.deteamcoach.nl/teamcoaching/

Hè, wat zeg je nou?

Invloed en impact

“Goedemorgen, mag ik je jas aannemen?” 

Het meisje bij de kapper kijkt me vriendelijk glimlachend aan. “Hoe laat had u de afspraak?” Ze fluistert de woorden zachtjes voor zich uit, alsof ze het niet aandurft om de lucht te verplaatsen. 

“U mag wel hier plaatsnemen,” Ze wijst naar de stoel helemaal rechts bij de wasbakken. 

“Dan ga ik eerst uw haar wassen.” Het is erg prettig dat ik al ongeveer verwacht had dat we dat daar gingen doen, anders dan had ik toch een paar keer moeten vragen wat ze zei. 

Heel zachtjes wast ze mijn haar. En nu heb ik behoorlijk dun haar, maar zij behandelt het alsof het van dat engelenhaar uit de kerstboom is. Ze aait eigenlijk meer mijn aura om mijn hoofd, dan dat ze mijn haar wast. Ik vraag me al een beetje zorgelijk af of het eigenlijk wel schoon wordt op deze manier. 

“Is het zo niet te koud of te warm?” routinematig werkt ze de volgende vraag af. 

Superbeleefd was ze, vriendelijk, beleefd glimlachend en knikkend. En totaal niet boeiend! 

Ze deed me een beetje denken aan die enge film van Stephen King: The Stepford Wives, waarin pittige dames langzaam worden ingeruild voor robots die precies op hen lijken, maar die wél voldoen aan het jaren 50 plaatje van een gehoorzame, altijd vriendelijke huisvrouw. Iets wat bepaalde mannen blijkbaar toch nog steeds heel ideaal vinden. Die mannen zijn erg suf, dat snappen jullie wel toch? 

Aan de buitenkant perfect en alles precies zo doen als geleerd, maar alle ziel, alle echtheid, alle eigenheid is niet thuis. 

En dat doet me helaas toch ook denken aan sommige teams… 

Iedereen gaat braaf “through the motions.” Doet netjes zijn werk, zegt goedemorgen, haalt koffie voor zijn collega’s en lacht beleefd om de grapjes bij de vrijdagmiddagborrel, maar eigenlijk staat iedereen helemaal uit. 

Doodop en weer uitgeblust van een dagje beleefdheid en faken, rijdt iedereen de files in op weg naar… Tsja, wellicht ook weer een toneelstukje thuis (maar goed, dat weet ik natuurlijk niet). 

Hoe komt dat nu? Ergens is het blijkbaar niet helemaal veilig meer geworden om écht te zijn. Om te zeggen wat je denkt en vindt. Mensen voelen zich blijkbaar niet gehoord en stoppen dan om zich kwetsbaar op te stellen en verschuilen zich dan achter een glad beleefd laagje. Vreselijk om in zo’n team te werken. Doodvermoeiend. 

Herken je helaas dit een beetje in jullie team? Zit de kurk al een tijdje op de fles en zitten jullie elkaar beleefd te vermijden? Zin om die geest weer eens uit de fles te laten en weer écht samen te werken met elkaar? 

Bel of mail me gerust op 06-41335607 of info@deteamcoach.nl. Ik kom graag langs om de fles eens te bekijken en samen met jullie de eerste barst te slaan. Voor een eerste gesprek kom ik langs zonder factuur, zonder gedoe, maar wel met een lekker verstaanbare stem en impact, afgesproken?

Kipnuggets voor een gezond lijf

Invloed en impact

Het is een drukte van jewelste op het terras. Er spelen minstens zoveel kinderen tussen de tafeltjes als in de speeltuin naast het terras. 

Dikke dames lopen met 3 ijsjes in elke hand naar hun kroost. 

Minstens 15 verschillende hondenrassen liggen elk naast hun eigen bak met water bij te komen van de wandeling door de duinen. 

Papa’s maken foto’s van hun gillende kinderen op de schommel en mama’s pakken luiertassen uit en stallen drie verschillende flesjes in verschillende kleuren op tafel.

Het is zeg maar mooi weer op een zondagmiddag en Nederland trekt erop uit voor een wandeling met terras.

De menukaart is nou niet van het tandje Michelin ster…..Maar ergens tussen de salades, broodjes en panini’s vinden we nog wel wat.

Behalve voor onze zoon. Want in een gemiddeld restaurant (en overigens ook in een heleboel dure, chique fancy fancy restaurants) bestaat het kindermenu uit de varianten “kipnuggets” “Frikadel” of “Kroket” met friet.
Nu houdt ons bloedje (NOG!) niet van die snacks, maar ergens vind ik het toch ook echt verbazingwekkend wat wij volwassen mensen blijkbaar het meest normale eten vinden voor kinderen.

“Ja, maar dat vinden ze zo lekker.”
“Ja, maar voor een keertje dat kan toch wel?”
“Ja maar dan is het echt een traktatie”

Ik denk dan toch: ‘Ja het doet zijn werk. Het zorgt voor een gevulde maag, het zorgt ervoor dat die gillende kinderen effe stil zijn. Het zorgt ervoor dat dat “mama, mama, mama, mama” eventjes ophoudt. Maar doet het nu werkelijk wat de bedoeling is? Heb je je kind gevoed met een echte maaltijd?

En nog een gewetensvraag? Zou je zelf fulfilled zijn als je altijd friet met kipnuggets krijgt als je ergens gaat eten? (Als het antwoord Ja is, dan weet ik een goedkopere oplossing dan een restaurant voor je, iets met een grote M)

Het doet me denken aan sommige teams. Teams die echt wat op te lossen hebben met elkaar. En die kiezen voor een quick fix. Een kleurentestje hier, een avond “bongo spelen” daar. Niks mis met die werkvormen en ook heel bruikbaar, mits goed gebruikt. Maar op zichzelf is het géén goedgevoede maaltijd voor een team dat zorg nodig heeft.

Wat dan wel? Hoe zorg je nu voor een maaltijd die tegemoet komt aan alle factoren die het team nodig heeft? Kijk maar eens op https://www.deteamcoach.nl/voorbeelden-teamcoaching/ voor meer inspiratie.

Eens verder praten wat dan die goedgevulde maaltijd is voor jullie team? (en dat is voor elk team anders) Ik kom graag langs, zonder gedoe, zonder factuur en ook zonder kipnuggets (hè das dan weer jammer), maar wel met een zondagse lach. Bel me simpelweg op 0641335607 of stuur een mailtje naar info@deteamcoach.nl.