Selecteer een pagina

“Vijftien jaar hebben ze al ruzie”, zegt Bert van Leeuwen, “Vijftien jaar omdat er op die ene dag die theepot is gebroken, waar daarna geen sorry over is gezegd”. Ik smul altijd van het programma Familiediner. Waarschijnlijk heb ik een beetje last van beroepsdeformatie, maar ik vind het simpelweg super interessant hoe het nu komt dat mensen ruzie krijgen en ik vind het helemaal wonderbaarlijk dat ze dat jaren en jaren kunnen volhouden.

Om niks, daar gaat die ruzie dan vaak over. Een verjaardagskaart die nooit is aangekomen. Een verkeerd woord over de vrouw van die ene. Een glas dat is gebroken en nooit is vergoed, of een vraag die verkeerd werd begrepen. Het is me al een raadsel dat mensen daar ruzie om krijgen, maar dat kan ik achteraf nog wel een beetje verklaren. Het zijn vaak druppels die de emmers van spanning doen overlopen.

Allerlei aannames vliegen in de rondte. “Ja dat deed hij, omdat hij ons niet goed genoeg vond” of “Zij reageerde niet omdat ze zich beter voelt dan wij”. “Hebben ze dat gezegd?”, vraagt Bert dan. “Nee dat niet, maar dat weten we gewoon.”

Wat me nog veel meer een raadsel is, is dat zo’n incident vervolgens leidt tot 15 jaar koude oorlog. “Hij moet de eerste stap maar zetten”, zegt de ene partij verbolgen. “ Voor mij is het gewoon klaar” zegt de ander.

En toen zat ik vanmorgen weer eens met een aantal mensen een gesprek voor te bereiden. Deze mensen zijn de ene partij in een conflict met een andere partij in de organisatie. Ook de andere partij spreek ik apart. Samen gaan ze na jaren gedoe eindelijk in gesprek met elkaar. Gelukkig!

De ene situatie na de andere situatie krijg ik te horen. De emoties lopen hoog op. Verwachtingen zijn geschonden en mensen zijn over en weer diep teleurgesteld. Mensen worden gepasseerd, de ander doet iets heel anders dan is afgesproken en het werk komt enorm in het gedrang.

Urenlang kunnen mensen mij vertellen wat er allemaal in de loop der jaren is misgegaan. En geloof me, dat doen ze ook. Soms denk ik wel eens. “Volgens mij zou ik gewoon een bandrecorder aan moeten zetten bij de ene partij en die afspelen bij de andere partij en vice versa…”

En dan komt het moment dat ik mijn gouden vraag mag stellen……..

“Zijn jullie hier wel eens het gesprek over aan gegaan?”

En dan voel ik me soms net Bert van Leeuwen die vraagt: “Is er in die 15 jaar wel eens iemand geweest die heeft gezegd, Kom laten we het eens uitpraten…..”

Drie keer raden wat bijna altijd het antwoord is……..

15 Jaar, jongens, is een lange tijd om te wachten tot die ander de eerste stap zet.

GOUDEN TIP: Ga dat gesprek aan en ineens ben je verder dan je jaren geleden was.

Ja, dat is eng. Ja het kan nog verder escaleren. Ja die ander kan wel eens dingen over jou zeggen waar je niet blij van wordt. Ja het kan zijn dat het een hortend en stotend gesprek wordt. Ja je wordt waarschijnlijk emotioneel, misschien ga je zelfs wel huilen…… Maar in hemelsnaam: Doe iets, Zet die eerste stap, Zeg wat er op je hart leeft en Zeg sorry waar mogelijk.

Mocht je nog inspiratie nodig hebben. Kijk gewoon eens zo’n aflevering van het Familiediner om te zien waar het toe leidt als je niets doet. En waarschijnlijk loop je dan op een holletje naar je collega. 🙂